Yazının başlığı benim değil, Özdemir ASAF’ın bir sözü. Şairler, yazarlar duygulara ve düşüncelere elbise giydirir, vitrine bırakır. Kim beğenirse, kim kendisine yakıştırırsa o alır kullanır. Kendi hayatımıza uyarladığımız, benzeri duygularımıza tercüman olan bu giydirilmiş kelimelerden oluşan cümlelerde, hayatımızın manasını keşfederiz. Yürüdüğümüz yolların tarifidir bu cümleler. Ve geçtiğimiz yere bulaştırdıklarımızın maddesel tarifidir…

Ben, işim gereği ülkenin birçok bölgesinde bulunmuş birisiyim. Doğu, batı, kuzey, güney diye tarif ettiğimiz yönlerin Türkiye coğrafyası özelinde birçok alanında zamanım geçti. Nüfuz ettim ancak çoğu zaman da etkilendim, deneyimledim ve öğrendim. Farklılıkları anlamaya, neden, nasıl, niçin gibi sorulara cevap bulmaya çalıştım. Anlaşılmayan şeyin bilinemeyeceğini çok iyi tahlil ettim. Bilmek isteyenin anlamak, bilinmek isteyenin de anlaşılmak zorunda olduğunu tecrübe ettim.

Ayrıca, kendi özelimde de etkin olan bir olumsuzluğu fark ettim. Toplumsal bir varlık olarak, toplumla etkileşim içerisinde yaşarken, çevremizdeki insanları koyduğumuz yerin, önceliklerimizin sıralamasını fark ettim. Yaşam akışımızda ve alışkanlıklarımızdaki öncelik sırasının, bizim için önemli insanların, değerlilerin, sevdiklerimizin hep en sona alınışı şeklinde tezahür ediyor olduğunu, onları ihmal ettiğimizi gördüm.

Yaşamınızda sizi en çok önemseyen ve seven insanları düşünün. Başınıza ne gelirse gelsin, her şartta kapısı size hep daim açık olanları. Sıralayın kendinizce. Sonra onlar için 24 saatlik bir zaman diliminin ne kadarını harcadığınızı, sevginizden ne kadarını ifade ettiğinizi, saygınızı, sabrınızı, ilginizi ve iltifat da olsa söylediğiniz olumlama cümlelerini…

Dikkat ettiniz mi bilmiyorum. Kim bize çok yakınsa, kim en çok sevgimizi hak ediyorsa, kim en değerli, kıymetliyse hep sona bırakırız. Bu vefasızlığımızın faturasını sanki onlar hak ediyormuşçasına “sen yabancı değilsin” deriz.

Yabancımız olmayan ama hiçbir zaman yakınımızda da tutmadığımız sevdiklerinizi düşünün. Hep sona bıraktığınız, beklettiğiniz ve cepte olarak bildiklerinizi…İhmal ettiklerinizi, etmeye devam ettiklerinizi. O yabancı değil, idare eder dediklerinizi…

Misafir çocuğunun yaptığı bütün yaramazlıklar “çok sevimli bir çocuk” ifadesiyle karşılık bulurken; kendi çocuğumuzun yaramazlığında neler neler dillendiririz. Cezalar, yasaklamalar ve sürekli başa kalkmalar…

Yedi yabancıya gösterdiğimiz hoşgörü ve anlayışı, hayatımızın merkezindeki eşimizden, ailemizden esirgeriz. Bir yabancıya kurduğumuz sofrayı ve sofradaki özeni en sevdiklerimize sergilemeyiz.

OYSA;
En çok özeni yakınlarımıza, bizi sevenlere, sevdiklerimize göstermeliyiz. En güzel sözler, en güzel sofralar, en önemli zamanlar sevdiklerimize armağan edilmeli. En büyük sabır, heyecan, ilgi ve alaka sevdiklerimize gösterilmeli. Paylaşılması gereken her şey, küçükte olsa, önemsizde sayılsa yakınlarımızla olmalı. Hadi, şimdi en yakınınızda bulunan bir sevdiğinize, eşinize, oğlunuza, kızınıza ya da kardeşinize kibar bir söz ediverin. Aracınızda bulunanlar için en özel şarkıyı açın, beraber dinleyin ve beraber söyleyin. Evinize, bir an önce birlikte güzel zamanlar paylaşabilmek için ailenize koşun. Ve her zamanı bir bayram tadında yaşayın.

En özel köşelerimiz misafirler için olmasın. Enlerimiz sevdiklerimiz, saydıklarımız, dost, arkadaş ve canlarımız için olsun. Tatillerimiz, bayramlarımız, eğlencelerimiz canlarımızla olsun. Birisinin canı sağ olacaksa sevdiklerimizin olsun…

Zamana bırakmayın, zamanımız var mı bilmiyoruz. Kavgalar, kızgınlıklar ve kırgınlıklara ayıracak, öfkelere teslim edilecek hiçbir zamanımız olmadığını düşünüyorum. Geçmiş, geçmişte kaldı. Geleceği bilmiyoruz. Öyleyse şu an var ve şu anı yaşıyoruz. Gelecek, bugünden oluşmaya başladı. Düşünceleriniz, duyularınız ve eylemleriniz yarınınızı örecek. Yarınınızdaki önceliğiniz sevgi olsun, saygı olsun, size değer verenler olsun. Kopya hayatlara özenmeyin, özünüze dönün.

Yapın, edin, şöyle olsun, böyle olsun demek, tabi ki kolay olandır. Bakalım kendi özelimde bunu başarabilecek miyim? Ama deneyeceğim. En azından bu bayramda…

Problemleri, onlara sebep olan düşünce yapısıyla asla çözemeyiz demiş Einstein. Bir problem var, sevgisizlik ve bunu gösterme şekli ve zamanıyla alakalı olarak ÖNCELİK problemimiz. Önceliklerinize kendiniz karar verin ama içinizdeki SEVGİ’ yi asla soğutmayın. O’nu hak edenlere, yerinde ve zamanında teslim edin. Ertelemeyin çünkü zamanınız olmayabilir…

Kavuşacak olduğumuz mübarek Kurban Bayramınızı kutluyorum. Sorgulamanın, akletmenin ve Sevginin zevkine doyasıya vardığınız bir hayat dileğiyle; saygı, hoşgörü ve bilgi ile kalın diyor afetsiz günler diliyorum…

*

HÜSEYİN KANZA