Kağnı, eskiden insanların yük taşımak için kullandıkları araç. Genellikle öküzler tarafından çekilmek suretiyle, bazen de at veya eşekle de kullanılırdı.

Kağnı çocukluk yıllarımızın TOGG’u… 

Yük ve binek aracı…

Ambulansı…

Köylerden bilhassa da kış aylarında hastaların kağnı ile hastaneye taşıma aracı olarak da kullanılmıştır. Yaptığım röportajlarda yaşlı amcalar söylemişti. Memleketimize eskiden kar çok yağardı. Kağnı ile hasta taşımanın ne kadar zor olduğunu tahmin edin artık.

Büyüklerimizin çektiği zorlukları anlamak…

Ya şimdi ambulans helikopter…

Kağnı tekerinin sesini hiç unutmam. Çocukluk yıllarımın ninnisi.

Yürüyüş yapmaya çıkmıştım. Nereden geldiğini bilmediğim ama çocukluğumda çok duyduğum bu sesi tanıdığım hemen. Kağnı sesiydi. Etrafıma bakındım şaşkınlıkla. Biliyorum ki bizim buralarda kağnı yok. Olsa haberini yapardım şimdiye. Bu sıra tanıdık biri geldi. Dedim ki abi kağnı sesi mi, yoksa ben mi yanlış duyuyorum. “Doğru duymuşsun. Şu giden traktörün arkasında kağnı.” dedi.

Bir baktım ki kağnıyı hiç görmeyen çocuklar merakla izliyorlar. 

Ne alaka diye koşarak traktöre yetiştim.

Şoför yavaş yavaş sürüyor traktörü arkasında kağnıyla…

Kağnıyı öküzde çekse traktörde ses aynı ses…

Fotoğrafladım.

Ta uzaklara çocukluk yıllarıma gittim.

Çocuklar ya fotoğraf ya da belgesellerde gördükleri kağnıyı canlı olarak görmenin verdiği heyecan yüzlerine yansıyordu. Onlarda el salladılar kağnıya arka sıra…

Bende uzaklaşana kadar o ninniyi dinledim. Göz kapaklarım düştü.

Hey gidi günler hey!