İnsan, aklıyla hareket eden bir varlıktır. Bu akıl ve aklın ürettiği teknoloji yaşadığı dünyayı da şekillendirmektedir. Uygarlığımızın dayandığı sanayimizin, başlıca enerji kaynağı fosil adı verilen yakıtlardır. Odun ve petrol, kömür ve doğalgaz yakarak atmosferimize korbondioksit ve zararlı gazlar ile sülfürik asit salıyoruz. Atmosferdeki korbondioksitin artması nedeniyle küresel ısınma dediğimiz hadise meydana gelmektedir. Seradaki ısının birkaç derece artması durumunda büyük çaplı küresel felaketler meydana gelecektir. Kaldı ki şu anda büyük kentlerimizin birçoğu zararlı moleküllerle çevre kirliliğine uğramış durumdadır. Bu davranışımızın devamı düşünüldüğünde, çevremizin değişerek insan için cennet olan dünyanın cehenneme döneceği yakın bir durum olarak gözükmektedir. 

            Dünya, bildiğimiz tek yuvadır. Sürüldüğümüz dünyadan başka bir dünyanın olmadığını neden anlamak istemiyoruz ki?! Araştırmalar Mars gezegeninin çok soğuk, Venüs’ün ise çok sıcak olduğunu gösteriyor. İnsan için cennet aranıyorsa, bu ancak ve ancak şuan üzerinde yaşadığımız dünya olacaktır. Peki, insanoğlu kendi cennetindeki iklimi, yaşamın dengesini ve ölçüsünü bozarak sonlandırıyor olabilir mi?  Bilgisiz ve bilinçsiz yaşam biçimimiz, uzun vadeli düşünülmeden atmosferi kirletip toprağı çölleştirmemiz, cennetimizi cehenneme çevirme sürecinin başlangıcı olabilir mi?

            İnsan aklını kullanırken nefsiyle arasına mesafe koymak, doğaya ve şartlarına saygı duymak, uyumlu olmak, bütüne uygun hareket etmek zorundadır. Tüm insanlığı olumsuz etkileyecek sorunların oluşmasına kayıtsız kalmak, nemelazımcılığı benimsemek, kısa vadeli çıkarlarını geleceğine tercih etmek, çocuklarını, torunlarını, gelecek nesilleri düşünmeden hareket etmek, insanoğluna ve temsil ettiği akla aykırı bir tutum olacaktır. İnsan içinde yaşadığı dünyaya ve parçası olduğu doğaya “Kırılacak eşya!” muamelesi yapmalıdır.

195 devletin bulunduğu, 8 milyar insanın yaşadığı dünyanın kaderine sadece 5 ülke temsilcilerinin karar vermesi, ırk, dil, din, renk ayrımı yapılarak senden olmayanın ötekileştirilmesi, adaletin, eşitliğin, evrensel hak ve hukukun geçerli olmaması, yaşadığımız dünyadaki afetlerin en büyük sebebidir! Her canlı yerkürede en az bizim kadar yaşamayı hak ediyor. Yaşayan her şeyin en az bizim kadar dünyada payı vardır. Bütünü bozan, sisteme aykırı yaşayan ve yaşamını karanlığa doğru eviren insanoğlu, değil ekolojik sisteme, diğer canlılara, kendi nesline bile düşmanlık ederken, biz afetlerden arınacağımızı nasıl aklımıza getirebiliriz ki!

Her şeye rağmen yine de enseyi karartmamak, ümitsizliğe düşmemek gerekiyor. Çünkü ümit, ümitsizliği her zaman yenmiştir. Ve gelecek ümit dolu, güzel yürekli iyi canlıların olacaktır.

 Afetsiz günler dileğiyle…

*

Hüseyin KANZA